Εκλογίκευση

Είναι το εγώ μας τελικά τόσο εύθραυστο ώστε να μην μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια κάτι το προφανές αλλά δυσάρεστο; Εκλογικεύουμε καταστάσεις συνεχώς. Απέτυχα στις εξετάσεις αλλά τα θέματα ήταν τα πιο δύσκολα των τελευταίων ετών. Παίρνω τηλέφωνο μία γκόμενα που γνώρισα για ποτό και τελικά όταν δεν το σηκώνει καν ανακαλύπτω ότι δε μου άρεσε έτσι κι αλλιώς. Το κείμενο αυτό αξίζει να γραφτεί και να διαβαστεί. Με σκοπό την προστασία της αυτοπεποίθησης και του εγωισμού μας γεγονότα παράλογα φαντάζουν απολύτως φυσιολογικά. Η εκλογίκευση είναι ίσως ο κυριότερος μηχανισμός προστασίας του αντρικού εγώ καθώς και κυρίαρχος τρόπος σκέψης του γυναικείου φύλου όσον αφορά τις σχέσεις και τα διάφορα στάδια του φλερτ. Μία γυναίκα δε θα δεχτεί την ανοιχτή πρόσκληση να πάει σπίτι του από το πρώτο ραντεβού, αλλά θα πάει οπωσδήποτε να δει τη συλλογή με τα CD του, τη γάτα του και μπλα μπλα μπλα (η ταινία είναι πλέον τόσο γνωστή εκλογίκευση που δεν πιάνεται καν)! Είναι πολύ λογικό ο δικός μου να μη θέλει να κάνει σεξ μαζί μου γιατί είναι κουρασμένος, λογικό ότι τον πέτυχε η κολλητή μου έξω με την "ξαδέρφη" του τυχαία κι ενώ δεν ήξερα τίποτα. Μα είναι τόσο συνεσταλμένο και ήσυχο παιδί που ούτε θα του περνούσε από το μυαλό να με κερατώσει! Μα τι έχουμε σ' αυτό το κεφάλι μας τέλικά;

Το τέλος του ρομαντισμού

Αισθάνομαι μέλος μιας ολοένα και πιο εκφυλισμένης γενιάς. Μιας γενιάς που τείνει να -αν όχι έχει ήδη- χάσει το ρομαντισμό της. Μια κοινωνία ολόκληρη που κυνηγάει κάτι το εφήμερο, κάτι το επιφανειακό. Μπορείς να το παρατηρήσεις παντου: στη μουσική, στην πολιτική, στις σχέσεις, στα πρότυπα, στους ανθρώπους. Ανθρώπους που πετάνε τα ρούχα τους στο facebook και ντοπάρονται στο γυμναστήριο για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Που το αυτί τους προτιμά τις κραυγές του Pitbull από τους στίχους των Muse. Που στις σχέσεις τους φοβούνται την επικοινωνία μήπως γκρεμιστεί ο τοίχος που έχουν χτίσει γύρω τους και αποκαλυφθούν (όπως πολύ εύστοχα έχει περιγράψει ο Waters στο The Wall). Ή απλά δεν αναζητούν κάτι ανώτερο, κάτι πέρα από την επιφάνεια. Και προσωπικά όχι δεν είναι κακό να ψάχνεις αυτό που και που. Κακό είναι να ψάχνεις μόνο αυτό. Κι όταν πια περάσουν κάποια χρόνια αποφασίζουν να ζήσουν τη δικιά τους ρομαντική κομεντί. Μόνο που τις περισσότερες φορές αυτό δεν είναι κάτι παραπάνω από έναν συμβιβασμό που σπάνια πετυχαίνει. Γιατί το ωραίο δεν έρχεται τη στιγμή που αποφασίζεις ότι το θέλεις. Ανθρώπους που όταν επιλέγουν το επάγγελμά τους προτιμούν να δέρνουν κόσμο στις διαδηλώσεις από το να γίνουν μαθηματικοί ή υδραυλικοί. Ανθρώπους που παρά τις άριστες επαγγελματικές τους ικανότητες καταφέρνουν κοινωνικά και πολιτικά να είναι στο μηδέν. Που κρίνουν τα πάντα με βάση το χρηματικό κέρδος που θα τους αποφέρουν. Ακόμα χειρότερα, ανθρώπους που στη λογική τους οι γνήσιοι επαναστάτες είναι τρομοκράτες και οι "φιλάνθρωποι" απατεώνες εκατομμυριούχοι πρότυπα. Μάλλον λίγη παιδεία παραπάνω δε βλάπτει...